Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind,
sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest.
Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat
en moet steeds denken aan dat lege maskerdat mij zo schaamteloos heeft aangestaard.
Nagepraat. Aanbeden. Stukgemaakt.De zak. Dat hij niet zag hoe levensecht
ik de tijd uit zijn ogen at. De zak.Ik gaf hem Hitchcock, borsten, rampen, sikhs.
Ik gaf hem ogen. Oorlog. Noorderlicht.Maar ik kon gaan. En hij kijkt weer tv.
Straks word ik opgehaald en sterven kilo’sdode uren op de stortplaats met mij mee.
~Menno Wigman
Uit: Dit is mijn dag,
Prometheus 2004